Pod biczem wichru

Pod biczem wichru gną się drzewa,

krwawymi liśćmi w męce broczą.

A nam się jeszcze wciąż wydaje,

że miłość tak nam patrzy z oczu.

Jeśli posłuszniśmy wiatrowi,

jak para liści na tym klonie,

to niech nas niesie i precz ciśnie,

w ognisko, co pod lasem płonie.

Wtedy naprawdę złączy ogień,

zgubionych w jedno złote ciało.

Chwila i popiół pozostanie ślad,

szczęścia, które nam się stało.

Jeśli posłuszniśmy wiatrowi,

jak para liści na tym klonie,

to niech nas niesie i precz ciśnie,

w ognisko, co pod lasem płonie.

Wtedy naprawdę złączy ogień,

zgubionych w jedno złote ciało.

Chwila i popiół pozostanie ślad,

szczęścia, które nam się stało.

Wtedy naprawdę złączy ogień,

zgubionych w jedno złote ciało.

Chwila niepewnym pozostanie,

ślad szczęścia, które nam się stało.

Wtedy naprawdę złączy ogień,

zgubionych w jedno złote ciało.

Chwila niepewnym pozostanie,

ślad szczęścia, które nam się stało.

Wtedy naprawdę złączy ogień.