Breekpunt

We kunnen niet terug, na wat jij me hebt verweten

Onderweg naar het nieuwe oude wonden opengereten

Ik moet gevoelens uitzweten langs bevroren traankanalen

Mijn tong dik en lang, kon iemand mijn stilte maar vertalen

Rustig ademhalen, ik zit te happen naar lucht

Mijn longtakken zijn geplugd, met zenuwpijn bevrucht

Het ritme van mijn gezucht, de regelmaat van een metronoom

Van de rozen die je van mij kreeg, vlocht je een doornkroon

De koning op zijn troon in zijn verlaten fort

Ik had geen honger naar verwijten, toch kreeg ik het op mijn bord

Heel mijn wereld ingestort, ik zweef rond in eenzaamheid

Wat was niet meer is, wat de rest is eerbaarheid

Ik sta te trillen op mijn benen, maar blijf rechtstaan

En ruil al je leugens voor een lach en een traan

Dat het zo mis had kunnen gaan dat voelde we al weken

Op het punt dat niemand buigt kan liefde heel snel breken

Breekpunt! Kapotbuigen of breken

Wat men iet verzogt, zal vroeg of laat ontsteken

Breekpunt! Kapotbuigen of breken

Stiltes omdat de juiste woorden ontbreken

Breekpunt! Kapotbuigen of breken

De herinnering aan jou draag ik als een litteken

Breekpunt! Kapotbuigen of breken

Ik nam je liefde op de rug, wist ik veel dat die ging steken

Ik zou je moeten loven, mijn twijfel en angst verdoven

Want ik hoor je woorden wel, maar ik kan ze niet geloven

Op je lippen is de waarheid n maal te veel uitgeschoven

Onmacht grijpt om me heen, kon iemand me maar beloven

Dat we elkaar niet meer gingen tegenwerken, brandmerken en beperken

Soms is het beter los te komen dan nog meer pijn te verwerken

Glazuur staat op barsten, want ik bijt het hardste

Op mijn tanden; zie nu zwaar overbelaste

Contrasten op het scherpst van de snee gedreven

Zonder medeleven, het ingewreven en afgeschreven

Wat je zei bleef kleven, deed me huiveren en beven

Van ons sprookjeskasteel is alleen een rune overgebleven

Waar liefde niet wil wonen, geen dromen meer uitkomen

En haat en demonen zichzelf tot keizer kronen

Leeggebloede inktpatronen door je angel leeg gestoken

Twee zakken vlees en knoken hebben op het breekpunt gebroken

Breekpunt! Kapotbuigen of breken

Wat men iet verzogt, zal vroeg of laat ontsteken

Breekpunt! Kapotbuigen of breken

Stiltes omdat de juiste woorden ontbreken

Breekpunt! Kapotbuigen of breken

De herinnering aan jou draag ik als een litteken

Breekpunt! Kapotbuigen of breken

Ik nam je liefde op de rug, wist ik veel dat die ging steken

Toen we vast zaten, had ik je moeten laten haten

In plaats van te praten, zinnen explodeerde als granaten

Woorden vielen als soldaten, leeggebloed, vol kogelgaten

De veelvraten, die ik op je ziel had losgelaten

Aten en vraten aan al je ledematen

Het verleden dat we vergaten begon weer geur door te laten

Als zuur in je ogen, was die stank in je neusgaten

Ik wou boter bij de vis, kreeg minarine bij de graten

Verlaten hoeken zijn de echo van ons getier

Bevroren tranen schraap ik met een zakdoek van schuurpapier

Mijn allerliefste vijand, mijn meest geliefde roofdier

Met een paar rukken, beet je stukken uit mijn hartspier

Laat het je smaken, laat het kraken tussen je kaken

Moordzaken doodmaken! De botten kraken, de dolken staken

Je zult nooit ontwaken, in je doorbloedde laken

Gebroken op het breekpunt waar mijn woorden onstaken

Breekpunt! Kapotbuigen of breken

Wat men iet verzogt, zal vroeg of laat ontsteken

Breekpunt! Kapotbuigen of breken

Stiltes omdat de juiste woorden ontbreken

Breekpunt! Kapotbuigen of breken

De herinnering aan jou draag ik als een litteken

Breekpunt! Kapotbuigen of breken

Ik nam je liefde op de rug, wist ik veel dat die ging steken