Budka Suflera

Tyle z tego masz

I po co ten pośpiech, ten niustanny na oślep bieg,

Na wszystko dokoła stale zachłanny przed siebie pęd?

Od świtu do zmierzchu, nocą do rana rozwarcie ust,

By zawsze móc więcej jeszcze w nie złapać, nim zmieści brzuch.

I po co to ciągłe chciwe liczenie, kto więcej ma

Bez sensu i celu wieczne krążenie jak ćma, jak ćma...

Wielkie nic tobą wykarmione,

Wielkie nic, nawet trochę mniej,

Jakby zero uwieńczone wiankiem zer.

Wielkie nic w siebie zapatrzone,

Potem już dalej cisza,

Bez muzyki przetańczony cały bal.

Wielkie nic skrzętnie uzbierane,

Wielkie nic choć z pozoru coś,

Wychodzone, wybiegane, piękne dno.

Wielki nic, w tobie zakochane,

Puste jak oczu twoich blask,

Tyle z tego, tyle z tego w końcu masz,

Tyle z tego masz,

Tyle z tego masz!

Czemu to nagle, czemu to wszystko na serio tak?

Bez piłki czy z piłką wciąż na boisku, za faulem faul.

Skąd cała ta sławna siła przebicia, ten dziwny sport,

Czy to jest naprawdę sposób na życie, niech powie ktoś!